Zoogdier

De boshond (of Speothos venaticus) wordt in Brazilië ook wel cachorro-vinagre genoemd, oftewel azijnhond. Het is een kleine hondachtige die zich vaak in de buurt van poelen en rivieren ophoudt in de bossen, wetlands, savannes en weiden van Zuid-Amerika. Het dier heeft een gedrongen, stevige bouw, en een afgerond hoofd en snuit met kleine, ronde oren. Het lichaam is bedekt met een bruine vacht, maar op de kop is de vacht bleekbruin. De staart en poten zijn zwart. De boshond is 57 tot 75 cm lang, 20 tot 30 cm hoog en weegt 5 tot 8 kg.

Het dikhoornschaap (of Ovis canadensis) is een wilde schapensoort die voorkomt in de bergen, graslanden en woestijnen van Canada, de Verenigde Staten en Mexico. Het dier heeft een vaalgrijze tot donkerbruine vacht en geelbruine hoorns. Er bestaan verschillende ondersoorten en populaties van dikhoornschapen, die qua kleur, bouw en grootte kunnen variëren afhankelijk van de omgeving waarin ze leven. Het dikhoornschaap is seksueel dimorf. De mannetjes zijn zwaarder dan de vrouwtjes en ze hebben veel dikkere en gekruldere hoorns.

Kirks dikdiks (of Madoqua kirkii) zijn kleine antilopen die zich hebben aangepast aan de grassteppen van Oost- en Zuid-Afrika. Ze zien er delicaat uit met hun kleine lijven op dunne pootjes, waarvan de achterste langer zijn. Ze hebben een smalle kop, een spitse snuit en grote, ronde ogen. De mannetjes hebben korte hoorns die geheel of gedeeltelijk bedekt zijn met de vacht op het voorhoofd. De korte vacht is bruin en gaat richting de rug en de achterzijde over in grijs, met op de buik een lichtere tint.

De schroefhoorngeit (of Capra falconeri) is een grote evenhoevige die voorkomt in Centraal-Azië en ook wel markhoor wordt genoemd. Het zijn gedrongen dieren met een stevig, ronde lijf. Met hun gespleten hoeven kunnen ze steile bergen en kliffen beklimmen. Ze hebben een dikke vacht die bij de mannetjes grijsbruin is en bij de vrouwtjes een wat lichtere, rijkere tint van bruin. Over de ruggengraat loopt een eenvoudige zwarte streep en de poten en het gezicht bevatten donkere markeringen. De mannetjes, oftewel bokken, hebben een lange, borstelige baard over de gehele lengte van de hals.

De brilbeer (of Tremarctos ornatus) is een middelgrote beer die voorkomt in het Andesgebergte in Zuid-Amerika. De dieren hebben een zwarte, dikke vacht met witte markeringen op hun gezicht en borst. Als enige nog levende telg van het geslacht Tremarctos heeft de brilbeer een relatief vlak gezicht, vergeleken met dat van andere beersoorten. Net zoals andere beren zijn brilberen seksueel dimorf: het vrouwtje is veel kleiner dan het mannetje.

De manoel (of Otocolobus manul), ook wel bekend als de pallaskat, is een kleine, wilde katachtige die voorkomt in Centraal- en Oost-Azië, met een leefgebied dat wordt omzoomd door de Kaukasus in het westen en de Himalaya in het zuiden. De dieren vallen vooral op door hun dikke, lange vacht, die ze een mollig, knuffelachtig uiterlijk geeft. De vacht is grijs met beige tot roestrode tinten en hier en daar donkere strepen. De kop is klein en rond, met kleine, driehoekige oren.

De mantelbaviaan (of Papio hamadryas) is een grote bavianensoort die voornamelijk op de grond leeft en voorkomt in Ethiopië, Djibouti en Somalië in de Hoorn van Afrika en Jemen op het Arabisch Schiereiland. Mantelbavianen zijn extreem seksueel dimorf. Niet alleen qua grootte, maar ook in uiterlijk. Beide seksen hebben een ruige vacht: bruin bij de vrouwtjes en zilverachtig wit bij de mannetjes. Daarnaast hebben de mannetjes dikke manen, ook wel cape genoemd, rond de nek en een kraag van haar rond de wangen. Ze hebben een hondachtige snuit en een kaal gezicht dat roodbruin van kleur is.

De alleen in de noordwestelijke regenwouden van Madagaskar voorkomende Coquerels kroonsifaka (of Propithecus coquereli) is een ernstig bedreigde, middelgrote makisoort. Coquerels kroonsifaka's hebben een opvallend gekleurde witte vacht met donkerrode gedeeltes op de armen, benen en rug, die vaak naar de staart toe vervagen naar grijs. Ze hebben een zwart gezicht met gele ogen en een witte streep over de neus, omgeven door een korte, witte kraag. Er is geen sprake van duidelijke seksuele dimorfie bij deze diersoort.

De Afrikaanse luipaard (of Panthera pardus pardus) is de nominaatondersoort van de luipaard en komt voor in Centraal en Zuidelijk Afrika. Het dier heeft een slanke bouw met een elegante kop. De vacht heeft een basiskleur die varieert van geel tot donkergoud en is bedekt met kleine, dicht op elkaar staande rozetten die richting de onderkant van het lijf, het gezicht en het topje van de staart overgaan in zwarte vlekken. De onderkant van het lichaam en de binnenkant van de poten zijn wit. De Afrikaanse luipaard is seksueel dimorf: de mannetjes zijn groter en zwaarder dan de vrouwtjes.

De gewone Amerikaanse ezel (Equus africanus asinus) is een gedomesticeerde versie van de Noord-Amerikaanse ezel. Noord-Amerikaanse ezels worden niet geclassificeerd op basis van hun stamboom, maar op basis van hun grootte om vast te stellen om welk type (dus niet om welk ras) het gaat. Dat heeft te maken met de uiteenlopende genetische variaties van hun voorouders, die vanaf de vijftiende eeuw vanuit alle hoeken van de Oude naar de Nieuwe Wereld werden geïmporteerd. De gewone Amerikaanse ezel heeft een schofthoogte van 1,2 tot 1,4 meter en weegt tussen de 180 en 227 kg.