Amfibie

De sporenschildpad (of Centrochelys sulcata) is de grootste landschildpad van continentaal Afrika en de twee na grootste landschildpad ter wereld. De diersoort komt voor op de semi-aride savannes en in de struikgewassen van de Sahel en de Sahara. Het ovale schild is bruin tot beige. De schilddelen zijn naar de rand toe donkerder en bevatten groeiringen. Op het eerste oog zien mannetjes en vrouwtjes er hetzelfde uit, op kleine verschillen in de schilddelen op het plastron (het buikgebied van het schild) na, maar mannetjes kunnen groter worden dan de vrouwtjes.

De axolotl (of Ambystoma mexicanum) is een amfibie die uitsluitend voorkomt in Mexicaanse zoetwatermeren. Het Xochimilcomeer is hun enige resterende natuurlijke leefomgeving. In het wild zijn ze groen en bruin met donkere vlekken. Axolotls in dierenwinkels zijn echter vaak leucistisch (wit) of hebben andere, felle kleuren. In hun nek vallen de grote kieuwen op. Dat zie je bij alle salamanderlarven, maar vanwege hun leven in het water behoudt de axolotl ze. Het gezicht is breed, met kleine ogen en een grote mond. Ze kunnen 15 tot 45 cm lang worden en wegen gemiddeld zo'n 300 gram.

De donaukamsalamander (of Triturus dobrogicus) is een amfibieënsoort die voorkomt in de traag stromende delen, zijrivieren en het omringende bosgebied van de Donau. De huid op de zijkant en rug van de salamander is zwart en bruin met witte en zwarte vlekken, terwijl de buik en keel fel rood- en oranjegekleurd zijn met donkere patronen. Zoals bij alle kamsalamanders is ook deze soort seksueel dimorf. Bij de mannetjes loopt er tijdens de paartijd een opvallende puntige kam over de ruggengraat. Mannetjes zijn 13 tot 15 cm lang. De vrouwtjes zijn wat langer en worden maximaal 18 cm.

De vuursalamander (of Salamandra salamandra) is een amfibie die voorkomt in loofbossen op het Europese vasteland. De huid van de vuursalamander is zwart met gele vlekken, maar er is veel onderlinge variatie in patroon. Vuursalamanders zijn tussen de 15 en 30 cm lang en wegen ongeveer 30 tot 50 gram. Er is geen verschil in grootte en uiterlijk tussen mannetjes en vrouwtjes. De larven zijn waterdieren, maar volwassen dieren kunnen niet zwemmen en brengen hun leven door op vaste grond.

De Amerikaanse stierkikker is een grote amfibische soort die leeft in de moerassen, plassen en meren van de Verenigde Staten en Canada. Afhankelijk van de omgeving zijn ze donkergroen, lichtgroen of lichtbruin, met een lichter gekleurde buik. Soms hebben ze donkere vlekken op de rug en een strepenpatroon op de poten. Sommige varianten van de stierkikker hebben echter geen patronen. De Amerikaanse stierkikker is seksueel dimorf: de vrouwtjes zijn groter dan de mannetjes en de mannetjes hebben een opvallende gele keel en een veel groter trommelvlies aan de zijkanten van hun kop.

De roodoogmakikikker is een amfibiesoort die in bomen leeft in de tropische regenwouden van Midden-Amerika. Vrouwtjes zijn groter dan mannetjes, maar ze hebben dezelfde tekening. Zoals de naam doet vermoeden heeft de roodoogmakikikker felle rode ogen met zwarte pupillen. Het bovenlijf en de voorpoten van de kikker zijn lichtgroen, zodat hij, als hij zich opkrult en zijn ogen sluit, perfect gecamoufleerd is tussen de bladeren waarop hij leeft. De roodoogmakikikker heeft felblauwe flanken met een geel netpatroon en blauwe dijen. Hij heeft oranje tenen en een lichte buik.

Lehmanns pijlgifkikker (of Oophaga lehmanni) is een amfibieënsoort die van nature alleen voorkomt in de Colombiaanse regenwouden van de Anchicaya-vallei. De kikker leeft het liefst op de grond van het woud, maar is soms ook te vinden op lage takken en in struiken. Hij heeft een opvallend uiterlijk met zijn brede, donkerbruine tot zwarte strepen op de rug, kop en poten. Daartussen heeft hij felgekleurde rode, gele of oranje stroken. De kikkers zijn gemiddeld 31 tot 36 mm lang als ze volgroeid zijn.

De goliathkikker (of Conraua goliath) is een extreem grote soort die voorkomt in de Afrikaanse regenwouden van Kameroen en Equatoriaal-Guinea, met name in de snelstromende riviertjes en beekjes. Hij is groen tot donkerbruin van kleur, heeft een lichter achterlijf, grote gele ogen en soms ook kleine, richelvormige bulten op de huid. Mannetjes zijn groter dan vrouwtjes. Ze wegen tussen de 0,6 en 3 kg en zijn 17 tot 30 cm lang. De soort wordt bedreigd door overbejaging voor voedsel, trofeeën en dierenhandel.

De gouden pijlgifkikker (of Phyllobates terribilis) is een soort pijlgifkikker die van nature alleen voorkomt in de regenwouden van de Pacifische kust van Colombia. Hoewel ze 'gouden' kikkers worden genoemd, komen ze ook voor in het mintgroen, geel en oranje. Alle varianten zijn gemiddeld 50 tot 55 mm lang en hebben een extreem giftige huid die ze gebruiken als verdedigingsmechanisme tegen roofdieren. Hun felle kleuren zijn een waarschuwingssignaal voor potentiële gevaren.